Epic


Sony Classical (0888837353229)
Film | Date de sortie: 13/05/2013 | Sortie du film: 2013 | Type: CD, Téléchargement
 

Inscrivez-vous!

Restez informé et d'obtenir un meilleur accès aux informations des collectionneurs!





 

# Track   Duration
1.Leafmen1:17
2.Pursuit2:40
3.Tara's Chamber3:03
4.Meet Dad0:34
5.Moonhaven Parade1:27
6.Alarms0:41
7.The Selection2:13
8.Ambush4:17
9.Tara's Gift2:05
10.Small2:29
11.Girl Meets Boy3:24
12.Rings of Knowledge2:35
13.Antlers2:10
14.Kidnapped0:54
15.In the House3:39
16.Many Leaves1:54
17.Escape4:45
18.False Start3:06
19.Epic Final Confrontation3:19
20.Return4:18
21.Epic Finale1:34
 52:24
Introduisez votre critique Masquer les avis dans d'autres langues

 

Epic - 07/10 - Critique de Sander Neyt, ajouté le (Néerlandais)
Ronin: Many leaves, one tree. We're all individuals, but we're still connected. No one's alone.

In 2013 kwam de nieuwste film van Blue Sky Studio’s in de zalen. Het productiehuis dat ook films als Ice Age en Robots op de mensheid losliet. Chris Wedge, de originele Ice Age regisseur zat terug op de regiestoel voor deze film. Epic verteld het verhaal van MK die samen met de wezens in het bos, dat bos moeten redden van de verschrikkingen van het kwade. Met andere woorden, Epic is een film die we al duizenden keren hebben gezien. Avatar, Ferngully, Pocahontas. Al deze films hebben in principe hetzelfde verhaal en ook deze Epic is eigenlijk een nieuwe manier om Pocahontas te vertellen. Het resultaat is dat deze film werd afgemaakt omdat het te veel bekende verhaallijnen zou bevatten. Daar is uw nederige recensent het meer dan eens mee. Maar ja, kunnen we het Wedge verwijten? In al onze nederigheid is ons antwoord neen. Avatar kwam intussen vijf jaar geleden uit. Het verhaal kennen we ook allemaal al jaren. Toch bracht de film meer dan twee miljard dollar uit. Alsof de wereld zegt: Hollywood, wij willen dit verhaal nog veel meer horen. ja, dan krijgen we een film zoals Epic.

Normaliter is John Powell de hofleverancier van muziek voor Blue Sky. Vanaf Ice Age: The Meltdown nam hij het stokje over van David Newman en voorzag elke film van de studio van muziek. Maar in 2013 nam hij een sabbatjaar dus Wedge en compagnie moest op zoek naar een nieuwe componist. De keuze zou iemand kunnen verbazen, want het is Danny Elfman die de film van muziek voorzag. Waarom is het een vreemde keuze? Elfman heeft eigenlijk nog niet veel ervaring met animatiefilms. Ik zou zelfs meer durven zeggen. Buiten de drie animatiefilms van Tim Burton (The Nightmare Before Christmas, Corpse Bride en Frankenweenie) heeft Elfman eigenlijk nog nooit muziek voor een animatiefilm gecomponeerd. Voor een fan van het eerste uur van maestro Elfman was ik dus verbaasd naar het resultaat. Dat stelt niet teleur, Elfman is er in geslaagd om prachtige muziek te schrijven, al is er één klein nadeel dat je meteen hoort in het hoofdthema.

Het hoofdthema is voor het eerst te horen in Leafmen, de openingstrack van de score. De akoestische gitaar begint het nummer. De eerste basis wordt gespeeld, op de achtergrond beginnen de opzwepende strijkers langzaam maar zeker hun taak, alsmaar luider en luider spelend en dan komt het mijn medeliefhebbers der filmmuziek. Het hoofdthema, gespeeld door diezelfde strijkers met de gitaar op de achtergrond. Het is opzwepend, het klinkt blij, het is optimistisch en het hanteert de geweldige hyper kinetische stijl die we gewoon zijn van…. John Powell. Dat is een beetje een nadeel van de score. Alsof Chris Wedge gezegd heeft: geef me een score dat zo van de hand van John Powell zou kunnen komen. Elfman heeft dat gedaan, en het hoofdthema zou zo uit de pen van Powell kunnen komen zijn. Enkel in het midden van de track, als je de variant met het koor te horen krijgt, dan weten we dat we met Elfman te maken hebben. Niemand anders kan zo’n geweldige interludia maken met het koor. Hier horen we dat Elfman en niet Powell aan het roer stond van de score.
Het hoofdthema krijgen we versnipperd in praktisch elke track te horen. In de actie is het steeds goed verwerkt, maar soms krijgen we ook een emotionele versie te horen. Zoals in de opening van Tara’s Gift. Voornamelijk de strijkers nemen de taak op zich om toch de emotie in de score te steken. Het hoofdthema houdt zich dan ook sterk in deze versie. Vooral als dat geweldig koor er terug bijkomt. Bijna een moment van kippenvel waard.
In Small krijgen we dan terug de versie te horen dat in de eerste track te horen was. Opzwepend en zeer optimistisch.
In Epic Finale krijg je dan het hoofdthema terug in zijn oorspronkelijke vorm te horen. De finale is eigenlijk een uitgebreide versie van Leafman, maar dan iets anders georkestreerd.

Wat heeft deze score nog te bieden buiten dat hoofdthema, want Elfman heeft maar één thema neergepend voor Epic. Eerst en vooral hebben we de actie. Die is gewoonweg geweldig. Mijn favoriete actietrack is Pursuit. Wat mij uitermate fascineert is de mengeling van twee stijlen van componisten. Het begin is vintage Elfman met de belletjes en het koor. Maar wanneer dan de actie losbarst, is dan weer een vleugje Powell te horen. Al bij al is Pursuit een geweldige opzwepende actietrack die zich lekker laat beluisteren.
Epic Final Confrontation (geweldig is die titel toch) begint heel rustig met de strijkers die een emotioneel stuk spelen, maar daarna is het toch terug volle gas in de actiemuziek. Hier laat Danny Elfman Powell aan de kant liggen en komt met een geweldige actietrack op een manier die hij enkel kan schrijven. Het orkest barst open, het koor komt erbij en doet zijn werk. De extra kers op de taart als het ware.
We hebben ook komische tracks die standaard in een animatiescore moeten. Meet dad is zo’n voorbeeld. Hier komen de houtblazers echt tot zijn recht. Het is speels maar veel te kort.
The Selection is bij uitstek dé track die het meeste Elfman uitademt. Het begin is terug speels, maar als dan het koor losbarst en het orkest losbarst dan is de eerste moment van kippenvel eindelijk daar. Danny Elfman heeft u een track om u tegen te zeggen. Ik zou zeggen luister er maar naar.
Net zoals Return. In Return smijt Elfman alles open, de emotionaliteit komt mooi naar boven in het begin van de track, alweer met dat geweldig koor. Elfman bouwt de track op met een snuifje hoofdthema tot een climax dat de score prachtig afsluit. Al is de echte afsluiter uiteraard de Finale, al is dat maar een reprise van Leafmen.

Buiten het feit dat de meeste tracks toch John Powell uitademen is er ook nog een ander nadeel aan de score. Al is het goede muziek, in principe brengt het ons niet nieuws. Elfman heeft zoveel memorabele muziek geschreven. Alice In Wonderland en Edward Scissorhands zijn twee voorbeelden. Maar bij Epic lijkt het alsof Elfman op automatische piloot schrijft. De muziek is goed, maar niet memorabel genoeg om heel veel in mijn cd speler te belanden.
Ook de algemene muziekstijl zou niet iedereen kunnen bekoren. De score is zeer Iers getint. Vooral goed te horen in de opening en afsluitende track. Uw nederige recensent snapt niet goed waarom er bij elke film die zich in de natuur afspeelt moet geaccompagneerd worden met Iers getinte muziek. Is het omdat Ierland mooi groen is? Misschien wel, maar een beetje variatie mag ook wel een beetje. Stoort mij die Ierse sound? Persoonlijk eigenlijk feitelijk niet. Ik hou van Ierse muziek, maar ook uw nederige recensent moet toegeven dat het een beetje afgezaagd wordt. Je weet al als je een ‘milieu film’ te zien krijgt dat je hoogstwaarschijnlijk een Iers getinte score voorgeschoteld krijgt. Variatie AUB!

Conclusie
Epic is niet slecht te noemen. Het lak aan meer thema’s buiten het hoofdthema maakt deze score niet echt consistent. Bij het beluisteren van deze score is ook John Powell nooit ver weg te denken. Maar heeft u nederige recensent genoten van de score? Eigenlijk wel. Het is een feit dat juist is dat deze score niets memorabel bevat, maar op een luie zondagmiddag zou ik hem wel eens durven opzetten al zal het niet veel zijn. Een zeven zal het cijfer zijn dat ik zal geven. Nu is het tijd voor Frankenweenie, een animatiescore van Elfman die wél memorabel is.
Epic - 10/10 - Critique de Noï Ortiz Perez, ajouté le (Français)
Cela faisait depuis quelques années que Danny Elfman n'avait livré une bande-son aussi parfaite !
Mélangeant airs celtiques ( rares mais tellement entrainants ) tel Leafmen, superbes mélodies ( Tara's Gift ) ou encore passages plus mouvementés ( Ambush ), on a ici une soundtrack qui ne souffre d'aucun défaut apparent .
Telle B.o., tel film ! Je la conseille à tout le monde car, avec cet album, Danny Elfman signe sûrement une de ses meilleures partitions .
Bande annonce:





Bandes Originales de la collection: Animation

Tom and Jerry & Tex Avery Too! Vol. 1 - The 1950s (2006)
Mickey Mouse This Is My Life (1975)
Fivelandia 5 & 6 (2006)
Cass Carnaby Five, The (2013)
Lord of the Rings, The (1991)
Lion King, The (1994)
Lion King: Sing-Along, The (1994)
Aventures de Claire et Tripoune, Les (1988)
Casper, the Friendly Ghost: Haunted House Tales (1975)
Mars Needs Moms (2011)


Signaler une erreur ou envoyer des infos supplémentaires!: Connexion

 



Plus